بیان مساله: جراحی انتهای ریشه برای از میان بردن عوامل محرک و مهر و موم نمودن انتهای ریشه انجام می گیرد. به این منظور، انتخاب ماده پر کننده انتهای ریشه، که بتواند مهر و موم کافی و مناسب ایجاد کند و همچنین با قیمت مناسب در دسترس باشد، ضروری به نظر می رسد.هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه آزمایشگاهی ریزنشت آپیکالی سه ماده پر کننده انتهای ریشه دندان شامل Pro Root MTA، Root Mineral Trioxide Aggregate (Root MTA) و سیمان پرتلند بود.مواد و روش: برای انجام این بررسی تجربی – آزمایشگاهی، 40 دندان پرمولر تک ریشه سالم برگزیده شده و تاج آنها از جای تلاقی سمان و مینا (CEJ) قطع گردید. کانال ها به روش استپ بک (step back) آماده سازی و به وسیله گوتاپرکا و سیلر به روش تراکم جانبی پر شدند. سه میلی متر از آپیکالی ریشه ها با زاویه 45 درجه، نسبت به محور طولی دندان قطع گردید. 36 دندان به گونه ای تصادفی به سه گروه آزمایشی بخش و 4 دندان بر جا مانده به عنوان گروه های شاهد مثبت و منفی در نظر گرفته شدند. در گروه های آزمایشی در انتهای ریشه حفره ای به عمق سه میلی متر با فرز 1.2 روند، آماده گردید و هر هر گروه آزمایشی با یکی از مواد Pro Root MTA، Root-MTA و سیمان پرتلند پر شدند. سطوح ریشه ها با لاک ناخن پوشانده و پس از آنکوباسیون، دندان ها به مدت سه روز در محلول رنگی متیلن بلو 2 درصد به مدت 24 ساعت قرار داده شدند. سپس، ریشه ها را به صورت طولی برش داده و عمق نفوذ رنگ به وسیله استریومیکروسکوپ ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از آزمون واریانس یک سویه و آزمون من ویتنی (Mann-Whitney U test) واکاوی شد.یافته ها: در گروه شاهد مثبت، رنگ در همه نواحی حفره فراهم شده، نفوذ کرده بود و در گروه شاهد منفی، هیچ گونه ریزنشتی دیده نشد. میان Pro Root MTA و Root-MTA از نظر ریزنشت آپیکالی تفاوت آماری معنادار وجود نداشت (P>0.05) در حالی که، میان Pro Root MTA و Root MTA با سیمان پرتلند تفاوت آماری معناداری وجود داشت (P<0.05). Pro Root MTA دارای کمترین ریزنشت آپیکالی بود و سپس، به ترتیب Root-MTA و سیمان پرتلند ریزنشت کمتری داشتند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این بررسی، سیمان پرتلند توانایی جایگزینی Pro Root MTA در پرکردگی های انتهای ریشه را ندارد، اما می توان Root-MTA را وارد مراحل پژوهشی دیگر برای جایگزین نمودن با Pro Root MTA نمود.

زمینه و اهداف: Mineral Trioxide Aggregate, MTA بعنوان یکی از مواد پرکننده انتهای ریشه سازگاری زیستی خوبی دارد و به دو نوع سفید و خاکستری ساخت خارج و داخل موجود است. هدف از این مطالعه بررسی واکنش بافت همبند به دو نوع تجاری MTA خاکستری میباشد.روش بررسی: 40 موش صحرایی به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند. لوله های پی اتیلن پر شده با MTA خاکستری خارجی، ساخت داخل و لوله های خالی بعنوان کنترل در بافت همبند زیرجلدی کاشته شد. نمونه ها پس از 7، 15، 30، 60 و 90 روز مورد بررسی هیستوپاتولوژیک قرار گرفت و بدین صورت گروه بندی شدند. صفر، بدون سلول التهابی، بدون واکنش، یک، کمتر از 25 سلول التهابی، واکنش خفیف، دو، 25 الی 125 سلول التهابی، واکنش متوسط. سه، بیش از 125 سلول التهابی، واکنش شدید. از تست آماری Kruskal-Wallis و ANOVA دو طرفه در سطح معنی داری p>0.05 استفاده شد.یافته ها: بطور کلی واکنش التهابی با گذشت زمان در تمامی گروه ها کاهش یافت. گروه های آزمایشی در مقطع زمانی 7 روز التهاب متوسط تا شدید داشتند که با گروه کنترل که التهاب خفیف تا متوسط داشت، اختلاف آماری معنی داری داشت (p=0.04). بین گروه های آزمایشی و گروه کنترل در مقاطع زمانی دیگر اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد (P<0.05).نتیجه گیری: واکنش التهابی سلولی بافت همبند زیر جلدی موش به MTA خاکستری خارجی و نوع ساخت داخل یکسان است.

سابقه و هدف: اصلی ترین هدف در تمامی درمان های اندودانتیکس حذف عوامل اتیولوژیک ایجاد کننده بیماری های پالپ و پری اپیکال، سپس حفظ این شرایط با ایجاد سیل کامل بدست آمده بین پریودنشیوم و سیستم کانال ریشه است. وقتی که این مهم به وسیله یک دسترسی ارتوگرید امکان پذیر نباشد، دندانپزشک باید از جراحی پری رادیکولر و تکنیک پر کردگی انتهای ریشه استفاده نماید. مرور مقالات: مرور تاریخچه درمان های جراحی اندودانتیکس نشان دهنده کاربرد مواد گوناگونی به عنوان پر کننده انتهای ریشه (Root End Fillings) است. در سال 1884 از آمالگام برای پر کردن انتهای ریشه دندان استفاده شد و پس از آن مواد دندانی متنوعی بکار گرفته شدند. اگر چه جستجو در بانک های اطلاعات علوم پزشکی به سهولت صدها مقاله در مورد جراحی های رتروگرید و مواد پرکننده انتهای ریشه دندان را در اختیار قرار می دهد، اما کمتر از 10 مقاله به مرور و مقایسه این مواد پرداخته و تنها یک مطالعه مرور نظام مند در این زمینه یافت می شود. همچنین به دلیل محدودیت در تعداد مطالعات Randomized Clinical Trial (RCT) تاکنون متاآنالیزی انجام نشده است. در این مقاله با استناد به نتایج تحقیقات انجام شده قبلی، ضمن برشمردن شرایط ایده آل یک ماده پرکننده انتهای ریشه، انواع این مواد معرفی و جمع بندی از شواهد علمی موجود برای انتخاب ماده مناسب پر کننده انتهای ریشه در حین جراحی های اندودانتیکس ارایه خواهد شد. نتیجه گیری: لازم است که دندانپزشکان با آگاهی از خصوصیات یک ماده پرکننده انتهای ریشه ایده آل، بتوانند در حین انجام جراحی های اندودانتیکس ماده مناسب را برگزیده، مورد استفاده قرار دهند. از آنجا که شواهد هیستولوژیک نشان داده اند که دو بیومتریال MTA و CEM cement نتایج موفقیت آمیز درمانی را با ساخته شدن سمنتوم بر روی خودشان به نمایش گذاشته اند، این دو ماده برای کاربردهای کلینیکی توصیه می شوند.

بیان مساله: برای انجام جراحیهای اندودنتیکس استفاده از مواد مختلفی پیشنهاد شده است. یکی از خصوصیات این مواد سازگاری نسجی آنها می باشد. هدف: این مطالعه با هدف بررسی ناسازگاری چهار ماده پرکننده انتهای ریشه انجام شد. روش بررسی: در این بررسی تعداد 20 خوکچه هندی نر از نژاد Short Hair انگلیسی با وزنی بین 600 تا 700 گرم انتخاب و به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول آمالگام و کامپوزیت و در گروه دوم MTA و گلاس آینومر مورد آزمایش قرار گرفتند. مواد آزمون به صورت استوانه هایی به قطر 1 و ارتفاع 1.5 میلیمتر درآمدند؛ بعد از بیهوش کردن حیوانات روی سمفیز آنها در دو طرف خط وسط 2 سوراخ به قطر 1 و عمق 2 میلیمتر ایجاد شد؛ سپس مواد از پیش آماده شده در داخل این حفره ها قرار گرفتند و در نهایت فلپ بخیه شد. بعد از گذشت 80 روز حیوانات کشته شدند و قطعات استخوانی همراه با مواد آزمون داخل آنها از نظر هیستولوژیک بررسی شدند. جهت تحلیل نتایج از آزمونهای Kruskal Wallis و X2 استفاده شد. یافته ها: یافته های هیستولوژیک هیچ گونه اختلاف معنی داری را بین گروههای مختلف از نظر درجه الهاب و نوع سلول های التهابی مجاور ماده مورد آزمایش نشان نداد؛ پاسخ نسجی بافت استخوان فک خوکچه هندی در مدت 80 روز نسبت به این چهار ماده تقریبا یکسان بود.نتیجه گیری: استفاده از آمالگام، کامپوزیت، MTA و گلاس آینومر در جراحیهای اندودنتیکس از نظر زیست سازگاری با یکدیگر تفاوتی ندارند.

زمینه و اهداف: یکی از مواد رایج پرکننده انتهای ریشه (Mineral Trioxide Aggregate, MTA) است که کاربردهای گوناگونی در اندودنتیکس دارد. هدف از این مطالعه مقایسه ریزنشت MTA سفید در سه ضخامت مختلف به عنوان مواد پرکننده انتهای ریشه بود.روش بررسی: 70 دندان قدامی تک کانال، به سه گروه آزمایشی 20 تایی و دو گروه کنترل 5 تایی مثبت و منفی تقسیم شدند. کانال تمامی دندانها پاکسازی، شکل دهی گردید و توسط گوتاپرکا و سیلر پر شد. 3 میلیمتر انتهای ریشه دندانها توسط فرز عمود بر محور طولی ریشه قطع شد و به ترتیب در گروه آزمایشی اول حفره کلاس I به عمق 1 میلمیتر، گروه دوم به عمق 2 میلیمتر، گروه سوم به عمق 3 میلیمتر ایجاد گردید و با Mineral Trioxide Aggregate سفید ترمیم گردید. در گروه کنترل مثبت و منفی MTA قرار داده نشد. نمونه ها در مایع میان بافتی مصنوعی به مدت 48 ساعت نگهداری شدند. پس از انجام مراحل نفوذ رنگ، میزان حداکثر نفوذ خطی رنگ با استریو میکروسکوپ با بزرگنمایی ´16 با دقت 0.1 میلیمتر اندازه گیری شد. از آزمون ANOVA با سطح معنی داری P>0.05 برای تعیین معنی دار بودن و آزمون تعقیبی Dunnetts C برای مقایسه دوبه دو گروهها استفاده شد.یافته ها: میانگین میزان ریزنشت در گروه کنترل منفی و مثبت به ترتیب 0 و 3 میلیمتر و در گروههای آزمایشی 2، 1 و 3 میلیمتر به ترتیب 0.5, 0.2, 0.4 میلیمتر بود. میزان ریزنشت در گروههای آزمایشی و گروه کنترل منفی تفاوت معنی داری نداشت (P<0.05). بین گروه کنترل مثبت و گروههای آزمایشی این تفاوت معنی دار بود (P=0.025).نتیجه گیری: در محدوده این مطالعه در شرایط آزمایشگاهی ضخامتهای 3، 2، 1 میلمتر MTA میتواند از ریزنشت آپیکالی ممانعت کند.

زمینه و هدف: برقراری سیل اپیکالی مناسب یکی از مهمترین عوامل در موفقیت درمان جراحی های اطراف ریشه دندان می باشد. قطع انتهای ریشه (اپیکواکتومی) و پر کردن کانالها از انتها (Retrofill) توسط مواد پرکننده یکی از روشها برای رسیدن به سیل کانال می باشد. انتخاب ماده رتروفیل مناسب نقش مهمی در ایجاد سیل اپیکالی دارد. هدف از این تحقیق بررسی و مقایسه در میزان نشت باکتریال سه ماده پرکننده وقتی که بعنوان ماده پرکننده انتهای ریشه بکار می روند می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه 129 Invitro کانال دندان یک ریشه ای بصورت تصادفی در سه گروه قرار گرفته، با روش Step back آماده شدند. پس از قطع 3 میلیمتر از انتهای ریشه دندانها، حفره رتروگرید به عمق 2 میلیمتر در انتهای کانال دندان آماده گردید. در شرایط استریل حفرات انتهای گروه آزمایش (105 دندان) با سه ماده آمالگام فاقد روی، MTA و سرامیک سرد پر شدند. در این پژوهش که مدت 60 روز بطول انجامید تعداد روزهای مورد نیاز برای نفوذ باکتری استافیلوکوک در ضخامت 2 میلیمتری مواد پرکننده انتهای کانال (آمالگام، سرامیک سرد، MTA) و رشد آنها در محیط کشت، اندازه گیری و تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: تمام نمونه های پرشده با آمالگام فاقد روی، بین 5 تا 37 روز، نشت باکتریال نشان دادند. 22 نمونه از دندانهای پر شده با سرامیک سرد، در عرض 7 تا 53 روز، نشت داشتند و 15 دندان از گروه MTA هیچگونه نشتی از خود نشان ندادند و در 15 مورد از آنها، در بین روزهای 8 تا 55، تغییر رنگ مشاهده شد. نتایج نشان داد که میزان نشت باکتریال ماده MTA کمتر از سرامیک سرد بود اما این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. ولی میزان نشت باکتریال این دو ماده با آمالگام، دارای اختلاف معنی داری بود، بعبارت دیگر میزان نشت باکتریال ماده MTA و سرامیک سرد از آمالگام کمتر بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهند که سرامیک سرد از نظر قدرت سیل کنندگی ماده ای مناسب است ولی مطالعات راجع به سایر خصوصیات این ماده بایستی انجام شود.

مقدمه: استئوبلاستها سلولهای بنیادی برای ترمیم بعد از قطع ریشه و ترمیم پرفوریشن می باشند. واکنش سلولهای استئوبلاست در تماس مستقیم با مواد پر کننده یک مرحله حیاتی در ترمیم زخم پس از جراحی و تصحیح پرفوریشن دارد. چسبندگی سلولی بر روی سطح مواد و عمل ترشحی سلول، فاز اولیه برای ارزیابی فانکشن نرمال سلول است. هدف از این تحقیق، ارزیابی عملکرد سلولهای استئوبلاست (رده سلولی MG-63) از لحاظ مورفولوژی و میزان ترشح IL-1b در مجاورت MTA تیره، MTA سفید، سمان پرتلند و IRM، بعنوان مواد پرکننده انتهای ریشه و ترمیم کننده پرفوریشن هاست.مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه آزمایشگاهی مداخله ای می باشد. سلولهای استئوبلاست انسان رده MG-63 تهیه شده از بانک سلولی انستیتوپاستور ایران در مدیوم RPMI-1640 رشد داده شدند. مواد مورد آزمایش بر اساس دستور کارخانه سازنده مخلوط شده و درون پلیت های 24 خانه و در ضخامت تقریبی mm1 و در ابعاد 1×1cm، قرار داده شدند. سلولها، بعد از سخت شدن اولیه مواد، اضافه شدند. سلولها، در روزهای اول، سوم و هفتم، توسط میکروسکوپ نوری، مورد بررسی قرار گرفتند. محیط کشت سلولها، در فواصل عنوان شده، جمع آوری شد و تحت آنالیز ELISA قرار گرفت و میزان IL-1b در هر نمونه براساس Pg/ml، اندازه گیری شد. جهت مقایسه داده ها بین مواد مختلف از آزمون Tukey و جهت نرمال بودن پاسخها از آزمون Kolmogorov-Smirnov استفاده شد.یافته ها: نتایج مورفولوژی سلولها، نشان داد که بسیاری از استئوبلاستها پس از 7 روز در مجاورت MTA سفید و تیره، چسبندگی مطلوبی داشتند و از نظر مورفولوژی، بصورت گسترده و پهن (Flat) بودند. سلولها در مجاورت سمان پرتلند، غالبا بصورت گرد و جدا شده از سطح، مشاهده می شدند. هر چند در میان آنها، سلولهای گسترده (Flat) نیز مشاهده می شد. در مجاورت IRM همگی سلولها، به حالت گرد در آمده و از سطح پلیت جدا شده بودند. میزان سطح ترشح IL-1b در مجاورت MTA تیره و MTA سفید، بطور معنی داری بیش از سمان پرتلند و IRM بود (P=0.00). میزان ترشح IL-1b در مجاورت MTA تیره و سفید تفاوت معنی داری نداشت (P=0.77)، همچنین سطح ترشح IL-1b در مجاورت سمان پرتلند و IRM تفاوت معنی داری نداشت (P=0.187). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر، دلالت بر این داشت که استئوبلاستهای انسان در مجاورت MTA تیره و MTA سفید، در مقایسه با سمان پرتلند و IRM، پاسخ مناسب تری را نشان دادند، بنابراین استفاده از MTA و ترجیح آن بر دیگر مواد توصیه می گردد. در مورد سمان پرتلند، باید مطالعات بیشتری انجام شود تا بتوان به یک نتیجه گیری نهایی در مقایسه این ماده با MTA رسید.

سابقه و هدف: کیفیت و کمیت سلول های چسبیده به مواد پرکننده انتهای ریشه از موارد تعیین کننده سازگاری نسجی مواد می باشد. این تحقیق با هدف مقایسه میزان کمی چسبندگی سلول های فیبروبلاست لثه ای به سه ماده ترمیمی رتروگرید CEM GeriStore و MTA انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی - آزمایشگاهی تعداد 8 عدد دیسک از هر ماده مورد آزمایش تهیه گردید و در داخل محیط کشت سلولی حاوی سلول های فیبروبلاست لثه ای قرار گرفت، بعد از طی 3 بازه زمانی 24، 72 ساعت و یک هفته دیسک ها توسط اسمیوم و غلظت های متفاوتی از الکل ثابت شدند و شمارش سلولی در زیر میکرسکوپ الکترونی انجام شد. میزان چسبندگی سلول های فیبروبلاست در گروه های مختلف با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون مقایسات چندگانه Tukey محاسبه شد.یافته ها: نتایج نشان داد میزان سلول های فیبروبلاست چسبیده به ماده CEM (1.4±0.24)، (8.6±0.4)، (8.2±0.2) به ماده MTA (0.4±0.24)، (2.8±0.96)، (6.8±0.37) و به ماده Geriostore (0.6±0.2)، (0.4±0.2)، (0.2±0.2) به ترتیب در زمان های 24 و 48 ساعت و یک هفته بوده و در هر سه مقطع زمانی اختلاف معنی داری بین میانگین سلول های چسبیده به سه ماده مورد آزمایش وجود داشت (p<0.05).نتیجه گیری: بیشترین چسبندگی سلولی مربوط به ماده CEM در زمان 72 ساعت و کمترین میزان چسبندگی مربوط به ماده GeriStore در زمان یک هفته بود. میزان چسبندگی سلولی در طول زمان در CEM و MTA افزایش یافته و اما در Geristore کاهش یافت.

زمینه و هدف: جهت پرکردن حفره آپیکالی تهیه شده در طی جراحی انتهای ریشه نیاز به ماده ای می باشد که از مهمترین خصوصیات آن توانایی مهر و موم کردن ناحیه به منظور جلوگیری از عبود باکتریها و ترشحات بافتی می باشد. هدف از این مطالعه ، مقایسه ریزنشت دو ماده آمالگام و MTA می باشد. روش بررسی: جهت انجام این مطالعه 32 دندان تک کاناله خارج شده انسان جمع آوری گرید. پس از قطع انتهای ریشه دندانها، حفره ای به عمق سه میلی متر و قطر 1.5 میلی متر در انتهای هر ریشه تهیه گردید وحفرات درگروه های مختلف با آمالگام و MTA پر شدند. پس از سفت شدن کامل مواد پرکننده، تمامی سطوح ریشه ها بجز ناحیه انتهایی با دو لایه لاک ناخن پوشانده شده و دندانها به مدت دوروز در متیلن بلو2% قرار گرفتند. نفوذ رنگ به داخل ریشه ها پس از دو نیم کردن دندان با کمک اسکنر و نرم افزار فتوشاپ اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون t مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گفتند. یافته ها: طبق نتایج این مطالعه ریزنشت MTA به نحو معنی داری کمتر از آمالگام بود. میانگین نفوذ رنگ در گروه MTA، 1.75 میلی متر و در گروه آمالگام سه میلی متر بود (pv=0.0001). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه توانایی مهر و موم کنندگی مناسب MTA را مورد تایید قرار داد اما برای کاربرد این ماده در شرایط بالینی مستلزم تحقیقات بیشتر می باشد.